Heb je haar weer !

Om 7:52 uur schrik ik wakker uit een droom waarin ik het plotseling heel benauwd kreeg.  Waar het precies over ging weet ik niet eens meer, het enige wat ik me herinner is dat ik plotseling geen lucht meer krijg en snakkend naar adem schrik ik wakker.
Met een schrijnende keel en een potdicht verstopte neus besef ik dat mijn benauwdheid werd veroorzaakt door een stevige verkoudheid en ik als neus ademhaler in mijn slaap daar zelf een draai aan heb gegeven.
Ik vertrek richting toilet waar ik pogingen doe om mijn neus vrij te maken zodat ik weer normaal adem kan halen.

Uren later komt mijn huisgenote de woonkamer binnen stappen.
"Goedemorgen", zeg ik met een enigszins schorre maar oh zo zwoele stem als een doorrookte nachtclub bimbo die door jarenlang whisky misbruik haar stembanden stevig heeft aangetast. En ter demonstratie van echt 'ziek zijn'  geef ik een hoestbui op wielen weg.
"Ook goedemorgen", zegt mijn huisgenote met al even zwoele stem terug. "Ik geloof dat ik griep heb of zo", en ook zij zet het op een hoesten met een waterige blik in de ogen die zo herkenbaar is bij mensen met een fikse verkoudheid.

Solidair als we zijn doen we knus alles samen, zelfs ziek worden. Zo zijn we!
Bovendien zijn we al even koppig want ondanks de snotneuzen, hoestbuien en pijnlijke kelen steken we allebei hardnekkig een fikse peuk op om de ochtend goed van start te gaan.
Zo zijn wij, keihard voor onszelf! Zeker als het aankomt op onze nicotine verslaving. Gerookt zal er worden!

Vanmorgen vroeg toch maar ziek gemeld. Koortsig, zo slap als een vaatdoek, nog steeds de longen uit mijn lijf hoesten, snotterig, spierpijn op plaatsen waar je normaal niet van beseft dat er ook daar spieren zitten en zelfs mijn darmen zijn van streek.
Grieperig dus en een knusse luchtwegeninfectie staat er op het menu van vandaag.

Bij het ziekmelden werden me excuses aangeboden voor de slechte begeleiding van de afgelopen twee dagen.
Tja, alsof zij er iets aan kon doen dat ze weg geroepen werd terwijl ze me gisteren had behoren te begeleiden. Was dit nu niet precies de reden dat er hulp moest komen voor de jobcoaches? Juist omdat die al tot over hun oren in het werk zitten en daar dus wel wat ondersteuning bij kunnen gebruiken?
Hebben ze ook nog eens de domme pech gehad dat ik duidelijk ziek ben en ik simpelweg niet in staat was om helder na te kunnen denken.
Hoe dan ook, ik kreeg de vraag of ik het nog wel zie zitten als ik weer beter ben. Ja natuurlijk zie ik het nog zitten! Ik geef me verdorie niet zomaar gewonnen! Dit was duidelijk weer een lullige samenloop van omstandigheden met als resultaat een chaotische bende.
Zodra ik weer beter ben ga ik dus gewoon met frisse moed er tegenaan en er is me verzekerd dat we gewoon opnieuw beginnen, maar dan op een betere manier.
Kijk, daar kan ik wat mee. Dat ziekt toch een stuk prettiger uit.

Nu nog uitzoeken waar ik een klacht in kan dienen over het wederom ziek worden op een tijdstip dat het absoluut NIET uitkomt.
Dochterlief zit ook ziek thuis. Precies hetzelfde grapje als ik zelf met als uitzondering dat zij last heeft van een bijwerking van de anti-biotica waardoor ze eruit ziet als iemand met vlektyfus of zo.
Haar romp, armen en gezicht zitten vol vuurrode vlekken die ook nog jeuken als de ziekte. Volgens de huisarts is het een vervelende bijwerking die op kan treden maar kan het verder geen kwaad.
Kortom, kiezen op elkaar en slikken kreng!

Ideaal zo, elkaar de hele dag plagen. Ik krijg van haar te horen dat ik een kneus ben die haar eigen kind heeft aangestoken uit eigenbelang zodat ik iemand heb om gezellig tegenaan te kletsen en ik vertel haar  dat ze bij me uit de buurt moet blijven omdat ik haar vlektyfus niet op wil lopen. En maar giechelen als we ons nu beiden strompelend door het huis begeven want ja, nu weet ze ook eens hoe dat voelt! Whahahaha. Yeah, we're bad!
Ondertussen vechten we continu verbaal uit wie er nu iets te drinken voor wie moet halen en proberen we elkaar voortdurend de loef af te steken wie er van ons twee nu het zieligst is.
Uiteindelijk win ik dat toch want hé, bovenop het ziek zijn ben ik ook nog eens lelijk en dat gaat niet meer over ook.
Tja, van je kinderen moet je het hebben.

Onvoorwaardelijke liefde van en voor je kind... is er iets mooiers op de wereld?

Zo ziek als een hond maar toch ben ik gaan werken. Ik MOET dat programma onder de knie zien te krijgen, al voelt het nog steeds allemaal vreselijk overweldigend en zegt het me totaal niets.
Ik heb sterk het idee dat mijn smerige hoest zich ontwikkelt heeft tot een longontsteking en iedere keer als ik mijn neus snuit, wat toch al snel een paar keer per uur nodig is, krijg ik een bloedneus van jewelste. Ook is de koorts weer terug.
De hele dag door heb ik het bloedheet om het moment erop weer te zitten klapperen van de kou.

Maar goed, ik ging werken. Nou ja... werken is een groot woord. Ik was aanwezig en nog steeds computerloos. Geeft niet, wederom heb ik gebruik gemaakt van de computer van een collega.
Mijn hoofd voelt alsof het gevuld is met watten en niets lijkt echt binnen te komen bij me.
Wederom werd ik overspoeld met informatie waar ik niets mee kan en wat me niets zegt. Dit heb ik ook geprobeerd kenbaar te maken maar er volgde alleen nog maar veel meer informatie op wat me ook al niets zei.
"Maak overal aantekeningen van!", kreeg ik als tip. Al sla je me dood, ik heb geen idee wat ik op zou moeten schrijven!

Lastig ook dat de dames die me moeten leren hoe en wat, er bijna niet zijn.
Iemand van een andere afdeling moet me dus leren hoe dat programma werkt. Zij weet hoe dat werkt voor het grootste deel. Er is alleen 1 probleem. Ik zou dus de administratie voor voornamelijk de jobcoaches moeten gaan doen en dan ook nog eens om te beginnen voornamelijk het detacheringsgedeelte. Detacheringscontracten maken en zo en alle daarvoor benodigde informatie invoeren en op het juiste moment bij elkaar weten te halen.
De vrouw die me moet leren hoe het programma werkt weet alleen niets van het proces van dat detacheren.
Ze probeert me dus dat HELE programma te leren, terwijl we nog totaal niet weten welke delen ik wel en welke ik niet nodig ga hebben. Er zit ook geen enkele logica in en al die termen die ik in beeld zie staan zeggen me compleet NIETS!

Het voelt momenteel alsof ik als huisvrouw plotseling ergens ben aangenomen als chefkok, een monsterlijke lijst met gerechten voorgeschoteld krijg en te horen krijg, ga die maar maken.
Er zit alleen nergens een recept bij en geen uitleg over de ingrediënten en bereidingswijze.
Ja ik heb een kantooropleiding gehad en ja ik heb op kantoor gewerkt. Maar in mijn tijd als hypotheekadviseur hadden we een computer waar de verschillende hypotheekvormen op voorkwamen, een programma om hypotheek berekeningen mee te maken en een programma om brieven op te schrijven.
Het was niet veel meer dan een veredelde typemachine want de meeste banken gebruikten toen zelf nog niet eens e-mail om maar een voorbeeld te noemen.
We hadden geen internet! Je maakte een berekening, kon zelf een offerte uitprinten, brieven uitprinten enz. maar vervolgens ging alles gewoon via de post de deur uit of bij grote haast via de faxmachine!

Daarna heeft het jaren geduurt voordat we thuis zelf een computer kregen, internet en nog weer jaren later leerde ik pas hoe je moet e-mailen, het internet op kan en hoe Windows werkt. En zelfs dat weet ik tot op heden niet perfect want ik maak lang niet overal gebruik van.
Dan voelt het dus zwaar lullig als ik een paar keer de vraag krijg: "Ja maar je bent toch gewend aan het werken met computers?"
Ja dat ben ik ook! Ik doe thuis niet anders, maar ik gebruik vrijwel geen Microsoft want dat is het eerste wat manlief er als Microsoft hater vanaf pleurt en op het werk schreeuwt alles Microsoft.
Ik heb dus geen werkervaring op de computer en al helemaal niet met detachering en wat daar allemaal bij komt kijken.
Maar nu moet ik dus wel gaan werken met een Microsoft programma waar iedere vorm van logica aan ontbreekt, wat ook nog eens zo traag is als dikke stront en daarop moet ik een administratie bij gaan houden van iets waarvan ik niets weet.

Dus kreeg ik van de dame die me het programma moet leren te horen dat het wel handig is als ik eerst van de jobcoaches leer wat dat hele detacheringsproces nu precies inhoud zodat ik te weten kom wat ik nodig ga hebben en van de jobcoaches krijg ik te horen dat het handiger is als ik eerst eens leer met dat programma om te gaan!

                   HELLUP!!!

Het helpt niet mee dat ik me ziek voel want ik ben normaal absoluut niet van het paniekerige type maar na twee dagen werken voel ik me nu toch behoorlijk wanhopig worden.
Ben ik daar wel op mijn plaats? Is er hoe dan ook IEMAND daar, die me stap voor stap kan helpen om te leren wat ik moet leren? Ze hebben er simpelweg de tijd niet voor! En daar komt nog eens bij dat het geen leerkrachten zijn.
Geloof me, mensen iets leren is een vak apart. Ze doen maar wat heb ik het gevoel.
Ondertussen leer ik niet met zwembandjes om in het ondiepe deel van het zwembad te zwemmen, maar ben ik met kleren en al zonder enige training en alleen maar een verhaaltje dat je iets met je armen en benen behoort te doen, regelrecht het diepe deel van het zwembad in gepleurt. Zie maar dat je aan de kant komt en roep maar als je hulp nodig hebt.
Alleen ga ik voortdurend kopje onder en krijg geen kans om te roepen.

Allemachtig wat voel ik me blondT. Zelden heb ik me zo dom gevoelt als in deze twee afgelopen dagen.
En ergens weet ik dat ik morgen beter thuis kan blijven want echt... het gaat helemaal de verkeerde kant op met mijn gezondheid. Aan de andere kant... dat kleine beetje info wat er nu is blijven hangen raak ik gegarandeerd kwijt als ik het niet morgen weer eindeloos herhaal. Om het simpele feit dat ik lege loze kreten in mijn hoofd heb zitten stampen die me niets zeggen. Om de vergelijking met de chefkok nog maar even erbij te pakken...
Ik heb de namen van wat dure gerechten in mijn hoofd zitten die ik als chefkok zou moeten maken. Maar helaas, geen idee wat er in zit en hoe dit te maken want het recept ontbreekt. En als ik nu ziek thuis blijf, raak ik zelfs de namen van die gerechten weer kwijt, want ze zeggen me niets.

Vandaag heb ik dus mijn eerste werkdag gehad op kantoor.
Ik mag dan zelf  's morgens last hebben van opstart problemen maar vandaag bleek ik niet de enige te zijn met dat euvel.

Ruim op tijd kwam ik aan en vol zelfvertrouwen stapte ik binnen.
Enthousiast begroet ik de dame achter de balie en vraag of ze me binnen wil laten.
"Eh... wie bent U en wat komt U doen?"
Ik ben Wil B. en kom werken. Dit is mijn eerste werkdag.
"Heb je al een druppel dan? Want die heb je nodig om binnen te komen hier."
Nee want dit is mijn eerste werkdag dus ik neem aan dat ik die druppel straks krijg. Ik moet om half 1 beginnen, dus kun je de deur voor me open doen?
"Bij wie ga je werken dan?"
Ik ga de administratie doen voor de job coaches en Sylvia verwacht me. Ik weet waar ik moet zijn hoor want ik ben hier twee weken geleden al geweest om kennis te maken en zo. Dat heeft Sylvia ook doorgegeven en ik zou gewoon binnen gelaten worden als ik hier meldde dat ik kom werken.
"Wacht, ik bel Sylvia wel even... momentje"

Ze belt maar niemand neemt op. Tja, dat heb je met die job coaches, die vliegen van hot naar her. Ondertussen sta ik al een minuut of vijf te wachten om binnen gelaten te worden en zoals dat gaat bij de balie, komen er nog wat telefoontjes tussendoor. Ondertussen zie ik al wat bekende gezichten die ik twee weken geleden ook al gezien heb en eentje daarvan weet ik absoluut zeker van dat hem is verteld om me binnen te laten als ik vandaag zou beginnen. Hij lijkt me echter niet te herkennen.
Na tien minuten besluit de dame van de balie dat ze me dan zelf maar naar boven brengt. En hoewel ik haar nogmaals verzeker dat ik de weg weet, staat ze erop om me hoogstpersoonlijk boven te brengen.
De beveiligde deur gaat open en als ze de trap op wil lopen meld ik nog even dat ik de lift moet hebben omdat ik de trap niet op kan komen. Terwijl we op de lift wachten komt een collega van me, die op dezelfde afdeling zit als waar ik kom te werken en wie ik twee weken geleden ook ontmoet heb, onze kant op lopen. En jawel... hij herkent me dus wel!
De balie dame laat me vervolgens samen met mijn collega naar de afdeling gaan want in tegenstelling tot mijn onbetrouwbare bakkes, kent ze hem goed genoeg om te vertrouwen.

Sylvia begroet me enthousiast en vraagt gelijk of ik mee ga naar de kantine. Het is immers lunchpauze van half 1 tot 1 uur.
Oh... dat wist ik dus NIET! Beetje vreemd dan ook wel dat ik om half 1 moet beginnen. Ik heb geen lunchpakket bij me want op TTC is de lunchpauze altijd al voorbij als ik om half 1 begon.
Maar goed, we begeven ons naar de kantine waar iedereen aan de cup-a-soup zit die je daar naar behoefte kan pakken en ik zie de één na de ander de koelkast in duiken waar iedereen de zelf mee gebrachte, soms royale hoeveelheden soorten broodbeleg uithaalt en op het gemakje hun boterhammen en/of crackers beleggen en smakelijk op eten.
Zo, dat is wel even andere koek.
Er is gewoon een klein keukentje aanwezig in de kantine en iedereen zit er ontspannen bij en kletst er tijdens het eten op los. Ik kreeg de vraag of ik het naar mijn zin had gehad in mijn vakantie en ik vertel dat ik mijn hele vakantie ziek ben geweest en me nog steeds niet helemaal goed voel. Maar ja... om me nu al gelijk ziek te melden op mijn eerste werkdag, dat durfde ik niet aan. Ik heb immers al eerder de ervaring gehad dat een baan aan mijn neus voorbij ging omdat ik ziek was op de dag dat ik had moeten beginnen.
"Je hebt je toch wel ziek gemeld he? Want anders zou het zonde zijn van je vrije uren! Die trekken ze er gewoon vanaf als je je niet ziek hebt gemeld."
Tja, beetje laat nu he? Ik wilde het risico niet nemen dat ze misschien dachten dat de moed me in de schoenen was gezakt of zo.
"Nou ja, rare! Dat regelen we zo wel even want dat kan natuurlijk niet. We vullen alsnog in dat je ziek bent geweest afgelopen week en melden je gelijk weer beter vanaf vandaag."

Na de pauze gaan we naar mijn werkplek. Op mijn bureau staan een toetsenbord en een beeldscherm zo groot dat je er tv op zou kunnen kijken. Verder is het leeg.
Hoewel er twee weken geleden keurig een aanvraag is gedaan voor een computer, inlog gegevens en een druppel (soort van pasje om door de beveiligde deuren te kunnen binnen het bedrijf), bleek er geen computer te zijn en ik heb ook geen druppel gekregen.
Sylvia is geïrriteerd als ze dit ontdekt en gaat aan het bellen. Daar krijgt ze te horen dat het twee weken duurt na een aanvraag voordat de spullen er daadwerkelijk zijn. JUIST! Het IS dus twee weken geleden allemaal aangevraagd dus waar is de computer! Op deze manier kan ik immers nog steeds niet beginnen!
Ze krijgt de belofte dat ze ergens deze week wel een keer met het spul op komen draven.

Uiteindelijk heb ik dus op de computer van iemand anders zitten oefenen in een test omgeving van het programma waarmee ik moet komen te werken.
Ik kreeg een soort stoomcursus over hoe alles werkt en na anderhalf uur begon de hoeveelheid informatie me te duizelen.
Om de haveklap kreeg ik te horen dat ze me dit nu wel even laten zien hoe het werkt, maar dat het nog niet zeker is of ik dit ook moest gaan gebruiken aangezien het nog niet erg duidelijk is wat mijn taken precies gaan worden.
Ik krijg dus niet overal authorisatie voor maar ja... voor wat wel en voor wat niet is nog niet bekend.
Dan maar even een rookpauze houden. Hiervoor moet ik naar buiten en ik krijg even de druppel van Sylvia mee zodat ik ook weer naar binnen kan zonder dat ik voor hetzelfde probleem kom te staan als bij aankomst.

Buiten vraag ik me wanhopig af wat ik nu zojuist allemaal te horen heb gekregen. Toen het me werd uitgelegd klonk het allemaal zo logisch, maar hoe zat het nu precies? Welke dingen krijg ik ook alweer toch niet mee te maken? En waarom krijg ik daar dan toch uitleg over?
Door de enorme hoeveelheid info lijkt er plotseling helemaal niets te zijn blijven hangen.
Ik ga terug naar binnen en zit verbijsterd naar het computerscherm te kijken.
Hoe deed ze dat nou net? Wat moest ik nu ook alweer proberen zelf te doen? Ik vraag toch maar even om hulp en  geef met een zucht toe dat mijn hoofd aanvoelt als een vergiet. Het leek net allemaal zo logisch en nu weet ik NIETS meer!
Ik krijg in het kort nog even uitleg wat ik ook alweer moest proberen zelf te doen. Echt mis kan er niets gaan want het is immers de test omgeving.
Dus toch maar zelf aan het stoeien geslagen en na een kwartiertje heb ik zowaar de eerste paar stappen doorlopen van het invoeren van wat gegevens van een fictief bedrijf en een fictief persoon om vervolgens weer met een lege blik naar mijn scherm te kijken.

Ik kan dan een kantoor opleiding hebben gehad en royaal ervaring met het stoeien op een computer, maar werken met een gloednieuw en onbekend programma die vol staat met termen die me echt totaal niets zeggen... Laat ik het zo zeggen... ik voelde me behoorlijk blondT en met de minuut blonder worden.
Ondertussen hoestte ik er ook nog driftig op los en zat met het kippenvel op m'n lijf van de kou. Mmmmmm, misschien toch nog niet zo uitgeziekt als ik gehoopt had.
Met enige regelmaat kreeg ik te horen dat het niet de bedoeling was dat ik iedereen aan zou steken aangezien het gros binnenkort nog vakantie zou krijgen en dan niet zelf ziek in bed wilde liggen.
Ik lachte mijn vriendelijkste lach, beloofde plechtig mijn best te doen om mijn virus bij me te houden en hoestte nog maar eens flink in een zakdoekje om deze vervolgens vol te snuiten en mijn toch al ontvelde neus zo mogelijk nog roder makend dan deze bij binnenkomst al was.

Tja, camouflage make-up werkt ook maar zolang als je het er niet vanaf boent met een papieren zakdoekje.
Ik ben de middag door gekomen en kwam koud tot op mijn botten en zo slap als een vaatdoek thuis. Morgen weer een nieuwe dag en nieuwe kansen.
Geen idee of mijn computer er morgen staat, de dagen erna of zelfs pas vrijdag. Het is op deze manier gewoon lastig omdat ik de computer gebruik van iemand anders die dan dus zelf niets kan doen of zich met andere dingen bezig moet houden. En dat allemaal terwijl ik zit te stuntelen en me dom zit te voelen.
Ach, het zal allemaal wel goed komen en wennen. Als die verdomde ontsteking in die spier op mijn schouder/rug maar eens ophield met klieren want ik kan niet stoned van de pijnstillers binnen komen daar en verwachten dat ik iets leer van dat programma.
Dat hoesten en snotteren is vervelend maar niet onoverkomelijk. Papieren zakdoekjes genoeg.